Το φετινό Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση υποχρεώθηκε από τις συνθήκες που μαστίζουν όλο το χώρο των παραστατικών τεχνών να πάρει μια άλλη μορφή. Όμως ο μετασχηματισμός του δεν στερείται ενδιαφέροντος: ανέκαθεν η Τέχνη ενσωμάτωνε τις συνθήκες και τις επιρροές του περιβάλλοντος και δημιουργούσε νέες μορφές, εξελίσσοντας τον εαυτό της. Ο θεσμός, λοιπόν, αναμένεται να συναρπάσει και φέτος, για όγδοη συναπτή χρονιά.
To artivist αποφάσισε να ρωτήσει τους τρεις επιμελητές του ONC 8, Ιλειάνα Δημάδη, ΚωνσταντίνοΤζάθα και Στεριανή Τσιντζιλώνη σχετικά με τις τάσεις που διέκριναν και τον τρόπο που επέλεξαν, και να κάνει στους ένδεκα χορογράφους των οποίων τη δουλειά θα παρακολουθήσουμε στο Φεστιβάλ μια ερώτηση -την ιδια σε όλους-σχετικά με τις δικές τους επιλογές. Ιδού οι απαντήσεις που λάβαμε.
Οι επιμελητές του ONC 8, Ιλειάνα Δημάδη, Κωνσταντίνος Τζάθας και Στεριανή Τσιντζιλώνη
Ποιες είναι οι κύριες τάσεις που διακρίνατε στις προτάσεις των νέων χορογράφων;
Είναι η πρώτη φορά που έγινε ένα κάλεσμα δημιουργίας αποκλειστικά ψηφιακών έργων χορού, «αυτόχθονων» του διαδικτύου και όχι απλώς βιντεοσκοπημένων χορογραφιών. Διαπιστώσαμε με ανακούφιση ότι οι καλλιτέχνες ήταν πανέτοιμοι να αντιμετωπίσουν ως σκηνές τους τις online πλατφόρμες, επιδεικνύοντας ακαριαία αντανακλαστικά στην αξιοποίηση, οικειοποίηση και δημιουργική χρήση των δυνατοτήτων της ψηφιακής πραγματικότητας. Συνεργάστηκαν για την επίλυση παραγωγικών και τεχνικών δυσκολιών με προγραμματιστές, digitalmediaartists, Instagraminfluencers, κινηματογραφιστές, μοντέρ κ.ο.κ. Η διαδικασία δημιουργίας των έργων ήταν μια ανοιχτή, πολυαισθητηριακή, συνεργατική, βιωματική και δημόσια εμπειρία -με δοκιμές σε Instagramaccounts ή πρόβες και γυρίσματα στην πόλη. Τα έργα τους για το φεστιβάλ δεν είναι μια 11άδα διαδικτυακών προϊόντων αλλά ένα χαρακτηριστικό βήμα στην προσωπική πορεία του κάθε καλλιτέχνη και της κάθε ομάδας: βασίζονται σε ένα εν εξελίξει σκεπτικό που είτε προϋπήρχε ή τώρα ξεκινά, όπως με τα δύο sites που κάνουν το ντεμπούτο τους στο πλαίσιο του ONC8. Εκτός όμως από την έρευνα και τη συνεργατική διάθεση, διαφαίνεται μια ανάγκη αισθητικής και κοινωνικοπολιτικής τοποθέτησης, με πολλά έργα να παίρνουν τη μορφή μίνι μανιφέστων: από το electro pop video clip του ody icons για τη σωτηρία του κόσμου (YES HALLO HI) μέχρι την απόφαση των Besuch να δουλέψουν με όρους κολεκτίβας στο κοινό ομότιτλο έργο τους ή την επιλογή της ομάδας Stereo Nero να αντιμετωπίσει το ποδόσφαιρο σαν μια ανοιχτή παραβολή για μια κοινωνία που τρέχει διαρκώς πίσω από την μπάλα της ουτοπίας (442 or A Game Without Score).
Με ποια βασικά κριτήρια επιλέξατε;
Αναζητήσαμε έργα με καθαρότητα και σαφήνεια ως προς το ερευνητικό ερώτημα, ισχυρό καλλιτεχνικό στίγμα και ενδιαφέρουσα φόρμα. Έργα που αντανακλούν τον παλμό του εδώ και τώρα, χωρίς να αυτολογοκρίνονται ως προς το λαϊκό και ποπ ταπεραμέντο τους ή, αντίστοιχα, ως προς το εννοιολογικά σύνθετο ή και εξεζητημένο περιεχόμενό τους. Έργα που να συστήνουν το τί μπορεί να είναι ο χορός στις διαδικτυακές πλατφόρμες (YouTube, Instagram, website). Έργα με ιδιοσυγκρασιακά σκεπτικά, εφικτό ορίζοντα υλοποίησης και διάθεση συνομιλίας μεταξύ τους όσο και με το κοινό. Όσον αφορά το «νέο», δεν το αντιμετωπίσαμε αποκλειστικά ηλικιακά. Νέος, νέα και νέ@ μπορεί να σημαίνει ντεμπούτο στο πεδίο του χορού ή/και στροφή στην καριέρα κάποιου, γι’ αυτό και σκηνοθέτες του θεάτρου, εικαστικοί, ερευνητές της κίνησης και χορευτές εμφανίζονται στο ONC8 ως χορογράφοι και περφόρμερ υβριδικών ψηφιακών έργων: «χορογραφημένο» sitemap (Pose-Transpose), zoom artwork (YaGrid), video-portraits(Axel ‘sjustdreaming), μαγειρικό κανάλι (The cooking-with-Nadi show), gender-fluid μονόλογο ενηλικίωσης (Red Riding Shoes), ομιλία-αναδρομή σε ακραία θεάματα χορού (Το άλογο κατάδυσης και άλλες μυθολογίες), soundtracks μέσω σωματικών πράξεων (All she likes is popping bubble wrap), 360οvideo-installation(ΙΛΙΣΣΟΣ/ λίμπο eξótica). Για να καταλήξουμε στην τελική 11άδα έργων, συμφωνήσαμε πως το κοινό «ειδικό» άθροισμα θέλουμε να παράγεται από τη σύνθεση και συνύπαρξη των διαφορετικών φωνών της ελληνικής κοινότητας του χορού, όσο ετερογενής και πολύμορφη κι αν είναι, αποφεύγοντας τις ασκήσεις ύφους κι επικροτώντας την προσωπική «πετριά» που αφορά συλλογικά ζητήματα και διανοίγει αλλιώτικες εκδοχές του πώς, τελικά, ο χορός μπορεί να (συν-)κινήσει εξίσου εκείνους που τον οργανώνουν όσο και εκείνους που τον παρακολουθούν, ανάβοντας με ένα κλικ τις οθόνες τους.
Πώς επιλέξατε το θέμα σας, αλλά και τη μορφική διατύπωση με την οποία το αποδώσατε; Τι από τα δύο ήρθε πρώτο, η μορφή ή το θέμα;
Απαντήσεις χορογράφων με σειρά παρουσίασηςτων παραγωγών
Σάββατο 20 Μαρτίου | 20:00-22:00
Άννα Παπαθανασίου, Axel’sjustdreaming
Διάρκεια: 24’
Το θέμα με επέλεξε. Ήταν πράγμα που ήθελα να βγάλω από μέσα μου καιρό και βρήκε τη δίοδο να γεννηθεί. Πρώτη ήρθε η μορφή. Ως δυσλεκτική σκέφτομαι με εικόνες, στο πλαίσιο της δημιουργικής διαδικασίας είναι δώρο, στην καθημερινότητα μια διασκεδαστική δυσλειτουργία. Η μεθοδολογία μου είναι καθαρά δισδιάστατη και ζωγραφική λόγω ιδιότητας. Ούτως ή άλλως μεταχειρίζομαι το σώμα μου εργαλειακά, ως αγωγό που επιτρέπει στην εκάστοτε συνθήκη να αναπτυχθεί και να περάσει σαν ηλεκτρικό φορτίο που μορφοποιείται σε ότι αυτό φαντάζεται. Οι μορφές αυτές όσο υστερικές και αυτό εγκλωβισμένες και αν είναι φαινομενικά σίγουρα έχουν θραυσματάκια που προσωπικά με στοιχειοθετούν αλλά παράλληλα αναφέρονται και στη μοναξιά και τη γελοιότητα που περίτεχνα αποκρύπτουμε προκειμένου να μας πάρουν στα σοβαρά. Είμαι ένας μετα-ιντερνετικός κλόουν, ένα δοχείο κατοπτρικό, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Τα κοινά μας είναι περισσότερα από τις διαφορές μας και ένας καλός τρόπος να τα παραδεχτούμε είναι η έκθεση παίρνοντας το ρίσκο της απόρριψης. Σίγουρα ο σκυλάκος μου που υπήρξε αγνός για εμένα αποτέλεσε την έμπνευση σχετικά με το πώς να μας μεταφράζει όταν κλείνει τα μάτια του. Ως δίποδα ζωάκια που τρέχουν σε έναν αυτοχώρο με αποφασιστικότητα και απόγνωση για μια πορεία που στο τέλος όλους μας εξισώνει και μας προσπερνά υπογραμμίζοντας την παροδικότητα μας, δεν παύουμε όμως να είμαστε μικρά θαυματάκια. Είμαστε φυλακισμένοι και τότε είναι που πραγματικά απελευθερωνόμαστε να τραγουδήσουμε στο μπάνιο σαν να είμαστε οι μόνοι άνθρωποι στον πλανήτη.
https://www.onassis.org/el/whats-on/onassis-new-choreographers-festival-8/axels-just-dreaming
Διάρκεια: 4’
Όταν έχεις αρπάξει φωτιά, όταν σε τυλίγουν οι φλόγες και καίγεται η σάρκα σου, αυθόρμητα βουτάς στη λάσπη, στο ποτάμι, στη θάλασσα, κυλιέσαι στο πάτωμα και ρίχνεσαι στον τοίχο, πετάς τα λουλούδια από το βάζο και ρίχνεις το νερό στο σώμα σου μέχρι να σβήσεις τέλος πάντων τη φωτιά. Μέχρι να ησυχάσεις. Όταν φλέγεσαι δεν έχεις επιλογή, ούτε χρόνο για σειρά προτεραιότητας. Δεν ψάχνεις τον «σωστό» τρόπο, ψάχνεις να σωθείς. Αυτό έρχεται πρώτο.
https://www.onassis.org/el/whats-on/onassis-new-choreographers-festival-8/yes-hallo-hi
Ιωάννα Παρασκευοπούλου, All she likes is popping bubble wrap
Διάρκεια: 20’
Η ιδέα για το video project All she likes is popping bubble wrap προέκυψε ένα χρόνο πριν στο πλαίσιο ενός διαδικτυακού μαθήματος της σχολής που παρακολουθώ, στο οποίο μας παρέπεμψαν σε ένα youtube βίντεο. Μόλις είδα το συγκεκριμένο βίντεο ενθουσιάστηκα. Ουσιαστικά επρόκειτο για τον τρόπο που οι foleyartists εμψυχώνουν ήχους στον κινηματογράφο. Το φετινό κάλεσμα του Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων ήταν μια ευκαιρία να δημιουργήσω ένα αποτέλεσμα με την ίδια μορφική διατύπωση της αρχικής αφορμής του. Τα στοιχεία που αρχικά μου κέντρισαν το ενδιαφέρον ήταν πρώτον η διχοτομημένη εικόνα ως επιλογή παρουσίασης του βίντεο και δεύτερον όλα αυτά που κρύβονται πίσω από αυτά που φαίνονται. Όταν παρακολουθούμε μια εικόνα σε καμία περίπτωση την ώρα εκείνη δεν σκεφτόμαστε ότι κάποιοι έχουν κινηθεί για να ενισχύσουν τον ήχο της ή για να τον δημιουργήσουν εκ νέου. Οι αισθήσεις μας είναι τόσο πλήρεις παρακολουθώντας πχμια σκηνή δράσης που την ώρα της παρακολούθησης αφομοιώνουμε ένα ενιαίο σύνολο. Έτσι σκέφτηκα να παραλληλίσω δύο δράσεις και στην οθόνη να αποτυπώνονται συγχρόνως από τη μια ετερόκλητες μεταξύ τους κινηματογραφικές σκηνές και από την άλλη οι κινήσεις μου που θα συγχρονίζονταν με αυτές μέσω του ήχου. Ο παραπάνω συσχετισμός, σε συνδυασμό με τον περιορισμό που ζούμε, με ώθησε στο να εστιάσω στον τρόπο που θα χρησιμοποιούσα αντικείμενα και το σώμα μου ως μέσα εξυπηρέτησης της εικόνας. Η διαδικασία εύρεσης των σκηνών ήταν αρκετά περίπλοκη, καθώς η επιλογή τους λόγω περιορισμού πνευματικών δικαιωμάτων προέκυψε σαν ανάγκη και όχι από προσωπικό γούστο, γεγονός που με εξέπληξε σχετικά με το ποιες ταινίες τελικά αποτέλεσαν τη βάση. Τελικά, μέσω του ήχου συνδέθηκα μεταξύ άλλων με καταδιώξεις, καταρράκτες, αόρατους ανθρώπους και δημιούργησα έναν προσωπικό οπτικοακουστικό κόσμο.
Ειρήνη Καλαϊτζίδη, yaGrid
Διάρκεια: 10’
Το yaGrid ήρθε σαν προβολή μπροστά μου την περίοδο της πρώτης καραντίνας, Μάιος 2020. Ζώντας κάθε συνάντηση, συνεύρεση, συνύπαρξη μέσω μιας ψηφιακής πλατφόρμας πολλών παραθύρων, άρχισα να φαντασιώνομαι τους συνομιλητές και συγχορευτές μου ως ψηφιακές δισδιάστατες μορφές πέραν της ανθρώπινης φύσης τους. Έχω ούτως ή άλλως μια αγάπη προς την more-than-human, other-than-human, post-human προσέγγιση της (συν-)ύπαρξης και οι ψηφιακές πλατφόρμες επικοινωνίας, τύπου Zoom, μου έδωσαν πρόσφορο έδαφος για να δω λιγότερο ανθρωποκεντρικά́ τα κινούμενα στον χώρο σώματα.
Συνεπώς, η μορφή του έργου συνιστά και το θέμα του. Δεν προηγήθηκε η μία του άλλου.
Το πλέγμα, όπως προδίδει ο τίτλος, είναι ο πυρήνας του yaGrid. Είναι αυτό που φιλοξενεί την αέναη χορευτική τηλεδιάσκεψη. Κι είναι κάτι συγκεκριμένο και γεωμετρικό. Ενώ οι κάτοικοί του έρχονται ως τίποτα το συγκεκριμένο. Μπορεί να είναι τα πάντα και τίποτα. Στα δικά μου μάτια είναι κίνηση.
Θα χαιρόμουν ο θεατής να βιώσει το έργο αυτό ως χώρο και δη ως ακόμη έναν χώρο (ya = yet another). Όχι σαν κάτι απόκοσμο. Αλλά́ σαν κάτι γνωστό́, που ήδη ενυπάρχει στη ζωή́ και την καθημερινότητά μας.
https://www.onassis.org/el/whats-on/onassis-new-choreographers-festival-8/yagrid
Κωνσταντίνος Παπανικολάου, Άλογα κατάδυσης και άλλες μυθολογίες
Διάρκεια: 36’
Η πρόταση που έπρεπε να παρουσιάσουμε αφορούσε ένα βίντεο κι επειδή δεν γνωρίζω καθόλου από τεχνολογίες και προσωπικά προτιμώ να βλέπω κάποιον να μιλάει από το να χορεύει στην οθόνη μου, αποφάσισα να κάνω μια ομιλία με θέμα το χορό. Η μορφή λοιπόν προηγήθηκε του θέματος. Στην αρχή ξεκίνησα να ψάχνω αποτυχημένους χορούς, γιατί μου αρέσει το θέμα της αποτυχίας, σύντομα όμως από κει οδηγήθηκα πιο πολύ σε απαγορευμένα είδη χορού. Παραστάσεις και πρακτικές του πρόσφατου παρελθόντος που για τον χ ή ψ λόγο είναι απαγορευμένες νομικά σήμερα. Η σχετικότητα του τί επιτρέπεται και τί όχι να παρουσιάζεται πάνω στη σκηνή ανά εποχή είναι κάτι που μου κίνησε πολύ το ενδιαφέρον. Κι επειδή πολλές φορές το απαγορευμένο,τουλάχιστον για μένα, είναι και ξεχασμένο, θέλησα να πάρω αυτόν τον χρόνο που μου προσφέρει το φεστιβάλ για να μοιραστώ αυτά που κατά καιρούς έμαθα με τους θεατές.
Νατάσα Σαραντοπούλου, ΙΛΙΣΣΟΣ/ λίμποeξótica
Διάρκεια: 10’
Πρώτο ήρθε το θέμα. Εξερευνώντας την ιστορία του ποταμού Ιλισσού άρχισα να σκέφτομαι κάποιες αναλογίες σε σχέση με το σήμερα. Ο ποταμός Ιλισσός θάφτηκε μεταξύ των δεκαετιών 1930 και 1960 με πρόσχημα τα υγειονομικά προβλήματα, τις επικίνδυνες πλημμύρες που προκαλούσε, αλλά και τον εκσυγχρονισμό της Αθήνας. Το θάψιμο του Ιλισσού άρχισε λοιπόν να συνδέεται για μένα με το πώς εμφανίζονται και εξαφανίζονται όλα όσα θεωρούνται «βρώμικα» ή «επικίνδυνα» μέσα στην πόλη, με τον σημερινό εγκλεισμό λόγω υγειονομικής κρίσης ακόμα και με τα έργα ανάπλασης που γίνονται σήμερα για τον εκσυγχρονισμό της πόλης χωρίς αποτέλεσμα.
Ανακαλύπτοντας ξανά την αόρατη διαδρομή του Ιλισσού, φαντάστηκα τον Ιλισσό να παίρνει τη μορφή μιας underground, γκροτέσκας θεότητας και να «αναδύεται» σε σημεία της πόλης όπου κάποτε περνούσε. Να ξαναγίνει με έναν τρόπο ορατός μέσα στην πόλη της Αθήνας. Φτιάξαμε λοιπόν μια ψηφιακή εγκατάσταση στην οποία προσομοιώνονται οι συνθήκες ενός υπογείου, ενός χώρου δηλαδή όπου «ζει» ο Ιλισσός σήμερα. Εκεί υπάρχει μια έκθεση φωτογραφιών και βίντεο από την πορεία/ μανιφέστο του Ιλισσού στην πόλη που συνδυάζεται με μια υποθετική απεικόνιση της υπόγειας ζωής του. Ο θεατής έχει την δυνατότητα να επισκεφθεί αυτόν τον ψηφιακό χώρο μέσω ενός βίντεο 360 μοιρών στο youtube.
https://www.onassis.org/el/whats-on/onassis-new-choreographers-festival-8/ilissos-limbo-exotica
Κυριακή 21 Μαρτίου | 20:00-22:00
Stereo Nero Dance Co., 442, or A Game Without Score
Διάρκεια: 60’
Η θεματική επιλογή των έργων μου γίνεται σχεδόν πάντα φωτογραφικά. Το πρώτο πράγμα που με κινητοποιεί είναι ο τόπος στον οποίο οι ερμηνευτές θα διηγηθούν σωματικά την ιστορία. Μπαίνω με άλλα λόγια στη διαδικασία ενός φαντασιακού ρεπεράζ και επιλέγω τους φυσικούς ή θεατρικούς χώρους. Στην ομάδα StereoNeroDanceCo. αγαπάμε τις αντισυμβατικές επιλογές χώρων και το sitespecific αλλά ακόμα και όταν οι παραγωγές μας πραγματοποιούνται σε θεατρική σκηνή δίνουμε ιδιαίτερη σημασία στην δημιουργία ενός “σκηνικού κόσμου”.
Στο έργο “442 oragamewithoutscore”, ο χώρος του γηπέδου μου άσκησε από την αρχή μια γοητεία και ήθελα να τοποθετήσω την ιστορία σε αυτόν .Μου αρέσουν οι χώροι με ταυτότητα και έτσι το νήμα της παράστασης ξεκίνησε από αυτή τη χωρική διάσταση. Στη συνέχεια, η σκηνογραφία, η ενδυματολογία και η συνολική εικαστική επιλογή έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα. Άλλωστε, η έρευνά μου περιλαμβάνει πάντα φωτογραφικό υλικό και παρακολούθηση δεκάδων κινηματογραφικών ταινιών ώστε να αποτυπωθεί το θέμα οπτικά. Η χορογραφία και η αφήγηση έρχονται στο τέλος αφού πρώτα έχει φτιαχτεί το πλαίσιο.
Η μορφή του έργου ωστόσο δύσκολα προαποφασίζεται. Όσον αφορά το συγκεκριμένο έργο άλλωστε, η αρχική ιδέα ήταν τελείως διαφορετική. Ξεκίνησα έχοντας στο μυαλό μου ότι θα ήθελα να φτιάξω κάτι ακραία σωματικό τελικά έγινε κάτι ακραία ποιητικό.Οι διαδρομές και οι επιλογές που γίνονται κάθε φορά έχουν να κάνουν με πολλούς παράγοντες και πολλές φορές νιώθω ότι το ίδιο το καλλιτεχνικό δημιούργημα με πάει από μόνο του.Είναι ένας ποταμός που κολυμπάς και δεν ξέρεις που θα σε βγάλει.
Εύη Σούλη, χορογράφος
Βασίλης Βηλαράς, REDRIDINGSHOES
Κόπηκα, θα βάλω λίγο κόκκινο
Διάρκεια: 6’
Το θέμα του έργου είναι πολύ προσωπικό και κατοικεί μέσα μου χρόνια τώρα. Όποτε δεν το επέλεξα ακριβώς, απλά οι συνθήκες ήταν οι κατάλληλες ώστε να υλοποιηθεί σε αυτή τη συγκυρία. Μιλάει για ροζ αγόρια, για μπλε κορίτσια, και για την ανάγκη να μεταμορφωθείς σε αυτό που γεννήθηκες να γίνεις. Με όλες τις αντιστάσεις που μας κληροδοτεί η κοινωνία. Η μορφή του εξελίχθηκε σιγά-σιγά και θα έλεγα ότι απέκτησε ένα σκληρά ποιητικό ύφος επηρεασμένο από το κίνημα του ρομαντισμού, αγκαλιάζοντας ωστόσο τη βαρβαρότητα της καθημερινής ζωής που βιώνουν άτομα όταν παλεύουν για μια ευτυχισμένη και όχι βολεμένη ζωή. Γιατί, σαν δημιουργός δεν θέλω να ξεφύγω από την καθημερινότητα. Θέλω η καθημερινότητα να αλλάξει. Θέλω ίσα δικαιώματα απέναντι στον νόμο, η αξία να καθορίζεται από την προσωπικότητα και όχι από τις περγαμηνές. Και επιτέλους, φλέγομαι να μιλήσω για ένα κόσμο που κανένα αγόρι δεν είναι μπλε, κανένα κορίτσι δεν είναι ροζ, δεν ξέρω καν τι πάει να πει αγόρι και κορίτσι σήμερα, τη στιγμή που καθημερινά και δημόσια γινόμαστε μάρτυρες ενός απίστευτου ομοφοβικού παραληρήματος με τις ευλογίες της κυβέρνησης.
https://www.onassis.org/whats-on/onassis-new-choreographers-festival-8/red-riding-shoes
Νάντη Γώγουλου, The cooking-with-Nadi show
Διάρκεια: 20’
Το θέμα του “Thecooking-with-Nadishow” ήρθε σαν απόρροια των υλικών και θεματικών με των οποίων ασχολούμαι στην καλλιτεχνική μου πρακτική. Πιο συγκεκριμένα, η κινητική μου πρακτική και πώς αυτή υπάρχει, μεταφράζεται και παραλληλίζεται σε άλλες καλλιτεχνικές μου πρακτικές, αυτή της κινηματογράφησης (filming) και του μοντάζ (editing). Σε αυτά έρχεται να προστεθεί η πρακτική του μαγειρέματος. Η βασική μου παραδοχή είναι πώς ο ρόλος της χορεύτριας μεταφέρεται στον ρόλο της μαγείρισσας. Τι αλλάζει στη μαγείρισσα Νάντη η χορεύτρια Νάντη, και το αντίθετο. Το πώς μια χορογραφία αποτυπώνεται στη μαγειρική: το φαγητό δίνει παράσταση με τα συστατικά (υλικά) μαγειρεμένα με συγκεκριμένο τρόπο (μέθοδο) και σειρά, όπως μια παράσταση χορού, εκτελείται από χορευτές και performers με συγκεκριμένη μέθοδο και σύνθεση των κινητικών υλικών.
Επίσης, η ψηφιακή μορφή του έργου ήρθε εξαρχής, με την παραδοχή ότι σε συνθήκες πανδημίας το «Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων 8» φέτος εκτυλίσσεται στο διαδίκτυο. Ήταν λοιπόν μια παραδοχή που ακολούθησα και επέλεξα το show αυτό να έχει τη μορφή ενός βίντεο, σαν να είναι το πρώτο επεισόδιο της influencerNadithecook στο μαγειρικό της show. Ταυτόχρονα ενίσχυσα περαιτέρω την ψηφιακή μορφή του, τοποθετώντας το έργο σε μεγάλο βαθμό στο διαδίκτυο. Μέρος της πρόβας του έργου γινόταν στον ειδικά φτιαγμένο λογαριασμό cooking.with.nadi στο Instagram. Ενώ δοκίμαζα και ερευνούσα πως στοιχεία του τρόπου κίνησης μου υπάρχουν και μεταμορφώνονται όταν μαγειρεύω, κινηματογραφώ και μοντάρω, δημοσίευα ένα μικρό μέρος των δοκιμών μου στον λογαριασμό. Σκοπός της ύπαρξης της πρόβας του project στο Instagram ήταν να χρησιμοποιήσω εργαλεία και μεθόδους που προσφέρει η πλατφόρμα. Οπότε, οι followers συμμετείχαν σε polls στα stories του λογαριασμού επί 20 μέρες, και τα 20 επιλεγμένα υλικά διαμόρφωσαν την τελική συνταγή που θα δείτε στο “The cooking-with-Nadi show”. Η πλοκή λοιπόν του βίντεο του “The cooking-with-Nadi show” εμπνέεται και βασίζεται στην διάδράση με τους ακόλουθους της Nadithecook.
https://www.onassis.org/el/whats-on/onassis-new-choreographers-festival-8/the-cooking-with-nadi-show
Oμάδα Besuch, Besuch
Διάρκεια: 20’
Με το Besuch θέλουμε να δοκιμάσουμε πώς μπορούν πέντε ατομικές προσεγγίσεις να γίνουν η βάση για τη διαμόρφωση ενός ομαδικού έργου. Η ιδέα προέκυψε ύστερα από κοινούς προβληματισμούς που μοιραστήκαμε σχετικά με το πώς μπορούμε να αντιληφθούμε το ίδιο το θέμα ενός χορογραφικού έργου ως μία διαδικασία ανταλλαγής, συνεργασίας και σύμπραξης. Ύστερα από μία βιντεοκλήση, στην οποία η καθεμιά και ο καθένας μίλησε για την καλλιτεχνική πρακτική με την οποία ασχολείται αυτό το διάστημα, θελήσαμε να «αλληλοπροσκληθούμε» σε αυτές και να εξετάσουμε το πώς εμπλουτίζονται, μετατοπίζονται ή παραμένουν αναλλοίωτες ύστερα από μία διαδικασία μοιράσματος. Επομένως, το θέμα του έργου ήρθε πρώτο και προέκυψε από τα στοιχεία που φέρει ο καθένας και η καθεμία μας αλλά και από την ίδια τη διαδικασία. Αποφασίζοντας να στείλουμε αίτηση στο Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων, αρχίσαμε να φανταζόμαστε πιθανούς τρόπους πραγμάτωσης της ιδέας μας. Η συλλογική συγγραφή της αίτησης και η διαμόρφωση του καλλιτεχνικού portfolio, μας οδήγησαν από μόνα τους, σταδιακά, στη μορφή του Besuch.
Ένα κολλάζ ετερόκλητων καλλιτεχνικών στοιχείων και αναφορών μέσα από πέντε προσκλήσεις σε πέντε διαφορετικές μεθοδολογίες. Οι απαντήσεις σε αυτές τις προσκλήσεις χαρακτηρίζονται από προσωπικές επιλογές που έγιναν σχετικά με το πώς θέλουμε να επισκεφτούμε την εκάστοτε πρακτική, τι θα φέρουμε μαζί μας και τι θα κρατήσουμε στην άκρη.
Κάτω από την ομπρέλα του DIY, πειραματιστήκαμε με νέα (για εμάς) μέσα, με στόχο να δοκιμαστούμε μέσα από τη συνεργασία σε όλα τα επίπεδα κατασκευής ενός ψηφιακού έργου.
Τέλος είναι σημαντικό για εμάς να αναφέρουμε ότι το έργο έχει ουσιαστικά δύο μέρη: αποτελείται από το βίντεο όπως θα παρουσιαστεί στο Youtube Channel της Στέγης και το www.besuch.team, το οποίο περιλαμβάνει έναν χάρτη πλοήγησης σε αποσπάσματα, πληροφορίες και αρχεία της διαδικασίας.
Ομάδα Besuch: Δημήτρης Μυτιληναίος, Ευθύμιος Μοσχόπουλος, Ξένια Βλάχου-Κογχυλάκη, Βενετσιάνα Καλαμπαλίκη, Νεφέλη Αστερίου
https://www.onassis.org/el/whats-on/onassis-new-choreographers-festival-8/besuch
Μυρτώ Δελημιχάλη, Στάθης Δογάνης, Pose_Transpose
Κάθε μετατόπιση προϋποθέτει μια θέση
Διάρκεια: 1’
Ο δημόσιος και αστικός χώρος αποτελούσαν ήδη στο παρελθόν πεδίο της έρευνας και της δημιουργικής μας δραστηριότητας. Η συνθήκη της πανδημίας επέφερε σημαντικές αλλαγές στη σχέση μας με την πόλη καθώς για μεγάλα χρονικά διαστήματα οι μετακινήσεις μας είτε απαγορεύτηκαν είτε περιορίστηκαν κατά πολύ. Οι κοινωνικές αποστάσεις που μέχρι σήμερα προτείνονται ως τρόπος περιήγησης στην πόλη έχει τον δικό του αντίκτυπο στα σώματα, τις σχέσεις και την εμπειρία του δημόσιου χώρου. Η ενδεχόμενη νοσηρότητα επίσης.
Η κοινωνικοπολιτική επικαιρότητα όπως αυτή εκτυλίσσεται, μας επηρεάζει σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο. Μετατόπισε την καθημερινότητά μας και όσα θεωρούσαμε δεδομένα. Κατά συνέπεια μετατόπισε και το βλέμμα μας ως προς την έρευνα στο δημόσιο χώρο.
Βρισκόμενες/οι/α σε μία διαδικασία διαρκούς αναστοχασμού, διερωτηθήκαμε πώς άλλαξε τόσο γρήγορα αυτή η πόλη πώς νιώθουμε τώρα όταν μετακινούμαστε πόσο άλλαξαν οι αποστάσεις που διανύουμε.
Γνωρίζοντας ότι η δια ζώσης παρακολούθησή του δεν θα ήταν δυνατή, αποφασίσαμε για το Pose_Transpose να χρησιμοποιήσουμε νέα μέσα και να συνδυάσουμε διαφορετικές πρακτικές. Κινηματογραφήσεις χορογραφικού υλικού και κείμενα προσωπικού χαρακτήρα ενσωματώνονται σε έναν ψηφιακό χάρτη που απλώνεται σε διάφορα σημεία της Αθήνας. Ένας από τους λόγους δημιουργίας του έργου, υπήρξε η επιθυμία μας να μοιραστούμε ιστορίες πανδημικών μετακινήσεων και βιωμάτων.
https://www.onassis.org/el/whats-on/onassis-new-choreographers-festival-8/pose_transpose