Φωτογραφίες: Πηνελόπη Γερασίμου
Σε μια περίοδο όπου η συνάντηση με το κοινό είναι αδύνατη, όλες οι Τέχνες υποφέρουν. Προφανώς αυτό ισχύει κατεξοχήν για αυτήν όπου η μέθεξη της συνάντησης με το κοινό σε μια συναυλία είναι αρχετυπική: τα ροκ συγκροτήματα. Η σειρά διαδικτυακών συναυλιών Stages A/LIVE της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση μάς κρατά συντροφιά μέχρι να μπορέσουμε να ξαναβρεθούμε στους φυσικούς χώρους που γνωρίζουμε και τόσο μας λείπουν. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται η εμφάνιση των Puta Volcano, αγαπημένης μπάντας του ελληνικού κοινού εδώ και πάνω από μία δεκαετία, στον ιστορικό χώρο του ΑΝ Club. Πώς είναι η εμπειρία μιας συναυλίας απόντος του κοινού, και τι σημαίνει η εμπειρία του lockdown για τους Puta Volcano; Απαντήσεις κλήθηκε να δώσει ο κιθαρίστας του συγκροτήματος Αλέξανδρος Παπαθανασίου.
Το συγκρότημα συμπλήρωσε ήδη την πρώτη δεκαετία ζωής. Πώς εξελίχτηκε ο ήχος του; Τι άλλαξε μέσα σε αυτά τα χρόνια; Κάθε μέλος της μπάντας αλλάζει όσο περνάει ο καιρός, με τρόπους που είναι ευδιάκριτοι μόνο όταν κοιτάμε πίσω σε αυτή τη δεκαετία. Αναπόφευκτα αλλάζει και ο ήχος, είτε γιατί ακούμε διαφορετικές μουσικές, είτε γιατί προσπαθούμε να διαφοροποιηθούμε από κάθε προηγούμενο album, ακόμα και επειδή προσπαθούμε να κάνουμε κάτι με σχεδόν τον ίδιο τρόπο αλλά έχουμε πάρει μαθήματα από τις προηγούμενες φορές που καταλήγουν σε διαφορετικό αποτέλεσμα. Αν έχει αλλάξει κάτι που πραγματικά έχει σημασία είναι το πως μαθαίνουμε τις «αρμοδιότητες» του καθενός μέσα στο σύνολο και το πώς να επικοινωνούμε καλύτερα για να καταφέρουμε αυτό που όλοι θέλουμε.
Πώς παραμένει δημιουργικό μέσα στην πανδημία ένα συγκρότημα που έχει συνηθίσει να συναντά ζωντανά το κοινό του; Για εμάς, με τον ίδιο τρόπο. Η μέχρι τώρα διαδικασία του πώς γράφουμε μουσική δεν έχει αλλάξει. Αλλά αυτό που η πανδημία έφερε απότομα στην επιφάνεια είναι το πόσο έχουμε ανάγκη την επαφή με τους ανθρώπους για να μπορούμε να πούμε κάτι που, για εμάς, έχει ουσία. Αυτή η ατέλειωτη «μέρα της μαρμότας» κυρίως μας στερεί τα ερεθίσματα που θα μας δώσουν ώθηση να πούμε κάτι καινούριο. Από την άλλη, έχουμε το προνόμιο να έχουμε ένα στόχο που μας κάνει να κοιτάμε στο μετά την πανδημία. Παραμένουμε δημιουργικοί γιατί ξέρουμε ότι κάποια στιγμή θα ξανασυναντήσουμε ζωντανά το κοινό μας.
Από τα πλήθη του TerraVibe το 2015 στο κενό λόγω covid ΑΝ club το 2021. Ποιες οι αναμνήσεις σας από τότε; Πώς θα λειτουργήσει ένα ροκ συγκρότημα σε μια αίθουσα χωρίς θεατές; Από πολλές απόψεις ίσως αυτό που ζούμε τώρα ορίζει την μετα-εποχή της κανονικότητας που ξέραμε. Σε καμία περίπτωση δεν είναι το ίδιο ευχάριστο να παίζουμε μόνοι μας σε μέρη που είναι φτιαγμένα για να γεμίζουν από ανθρώπους. Είναι λίγο μονομερές, αλλά τουλάχιστον ξέρουμε ότι αν και ο τρόπος θα είναι διαφορετικός, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: ο κόσμος θα δει ένα live μας. Δυστυχώς κατά κανόνα το μεγαλύτερο μέρος του φάσματος της rock χάνει το καλύτερο συστατικό της, το οποίο είναι η αλληλεπίδραση με τον κόσμο. Μέχρι στιγμής δεν μπορεί κανείς να μπει σε moshpit μέσω streaming. Δε μπορεί κανείς να φωνάξει «παίχτε πανκ» κι εμείς αφού γνέψουμε καταφατικά να κάνουμε φαντασμαγορικό plot twist με ακόμα ένα medium tempo rock κομμάτι. Αν υπάρχει μια βεβαιότητα όμως είναι ότι λύσεις βρίσκονται αρκεί να υπάρχει θέληση. Και πανκ θα παίξουμε (ίσως, κάποτε) και e-mosh θα γίνει.
Το ΑΝ club είναι ένας εμβληματικός χώρος της αθηναϊκής σκηνής. Τι αναμνήσεις έχετε από αυτόν είτε ως θεατές είτε ως ερμηνευτές; Μεγαλώνοντας το ΑΝ ήταν το μέρος που ευχόμασταν πως «κάποτε θα παίξουμε». Μέχρι να γίνει πραγματικότητα αυτό είδαμε πολλές μπάντες εκεί και βάλαμε πολλές σφραγιδούλες στα χέρια μας για να βγούμε να μαζέψουμε φίλους που άργησαν να φτάσουν. Θυμάμαι πως την πρώτη φορά που πήγαμε στα καμαρίνια έσβησα ένα από τα νοητά to-do στη λίστα που είχα από έφηβος. Ο κόσμος αγαπάει το ΑΝ γιατί είναι «προσιτό» με την καλύτερη έννοια της λέξης. Το κοινό είναι μια ανάσα από τους μουσικούς, και οι μουσικοί μπορούν να ελπίζουν ότι μια μέρα θα είναι και οι ίδιοι πάνω στη σκηνή του. Είναι ο φίλος που έχει σκαρφαλώσει πρώτος τον φράχτη και σου απλώνει το χέρι να σε ανεβάσει.
Οι μουσικοί δημοσιογράφοι τείνουν να σας κατατάσσουν στο stoner. Εσείς πώς βλέπετε τον εαυτό σας; Και ποιες είναι οι προτιμήσεις σας ως ακροατές; Μέχρι στιγμής η καλύτερη «ταμπέλα» που μας έχουν προσάψει και μας εκφράζει ως ιδέα είναι το “post-grunge”. Αν ο κόσμος θέλει να μας θεωρεί stoner δεν έχουμε κανένα πρόβλημα, αλλά είναι αδιαμφισβήτητη η δύναμη που έχουν οι ταμπέλες πάνω μας και αν μπορούσαμε να επιλέξουμε θα προτιμούσαμε το “post-grunge” από το “stoner”. Στην πραγματικότητα δεν έχει καμία σημασία, αρκεί να μην απογοητευτεί ένας νέος ακροατής επειδή περίμενε stoner και δεν είμαστε, ή εμείς να προσπαθήσουμε να παίξουμε stoner ενώ δεν το νιώθουμε πραγματικά.
Ελπίζοντας να ξαναζήσουμε καλοκαιρινά φεστιβάλ… Σχέδια – δεκτές και φαντασιώσεις – για εμφανίσεις το καλοκαίρι του 2021, ή έστω του 2022… Ιδανικά, να συνεχίσουμε από εκεί αναγκαστήκαμε να το αφήσουμε. Τα τρία ευρωπαϊκά tour που θα κάναμε μέσα στο 2020, το ένα από αυτά καλοκαιρινό. Και πολλά αξιόλογα εγχώρια φεστιβάλ που με χαρά βλέπουμε να μεγαλώνουν και να ωριμάζουν. Αν κρίνουμε σωστά την κατάσταση πάντως, ένα πράγμα είναι σίγουρο: όταν τελειώσει αυτή η κατάσταση, όλες οι μπάντες θα βγουν στους δρόμους όπως και όλος ο κόσμος που θέλει να ακούσει μουσική.
Πώς ήταν η λοιπόν η εμπειρία της συμμετοχής σας στα StagesA/Live της Στέγης και του Ιδρύματος Ωνάση; Είναι ευχάριστο να βλέπουμε αυτή την αναγνώριση για αυτή τη μορφή τέχνης που κατά κανόνα δείχνει να κινείται εκτός και παράλληλα με αυτό που θεωρείται Τέχνη από πολλούς. Είμαστε ευγνώμονες για την ευκαιρία να συμμετάσχουμε σε μια τόσο αξιόλογη παραγωγή, με κόσμο που πραγματικά δείχνει να αγαπάει αυτό που κάνει. Η εμπειρία ήταν πρωτόγνωρη και ελπίζουμε να συντελέσει στο να υπενθυμίσει σε όλους μας πόσο σημαντικό είναι να επιβιώσουν τόσο οι μουσικοί που δεν είναι ακόμα «μεγάλα» ονόματα όσο και οι χώροι που τους δίνουν το προνόμιο να εκτεθούν καλλιτεχνικά. Πρέπει να διαλυθεί η ψευδαίσθηση ότι οποιαδήποτε πλευρά μπορεί να επιβιώσει χωρίς την άλλη. Εύχομαι στο μέλλον τέτοιες πρωτοβουλίες να γίνουν mainstream, και να γίνουν ακόμα ένα χέρι που θα βοηθάει νέο κόσμο να ξεπερνάει εμπόδια. Αν υπάρχει ένα πράγμα που οι περισσότεροι μεγάλοι μουσικοί λένε είναι πως «νιώθουν τυχεροί που μπορούν να κάνουν αυτό που κάνουν». Αν τέτοιες πρωτοβουλίες καθιερωθούν ίσως αφαιρέσουν κάπως τον παράγοντα τύχη και ρίξουν φως σε μια μουσική σκηνή που έχει πολλά να πει και γεννά συνέχεια νέα ταλέντα.