Υπάρχουν παραστάσεις που δεν συμμερίζεσαι το σκεπτικό, την προβληματική και την αισθητική τους και απλώς τις αγνοείς, αλλά υπάρχουν και αυτές που αν συμβαίνουν τα παραπάνω αισθάνεσαι ότι οφείλεις την αντιπαράθεση.
Στην δεύτερη κατηγορία βρίσκεται η παράσταση- πρόταση του σκηνοθέτη Κωνσταντίνου Χατζή και του συνθέτη Γιώργου Κουμεντάκη «Κλυταιμνήστρα, μουσική δωματίου για ένα όργανο» που παίχθηκε στην Πειραιώς 260 στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου.
Ο Χατζής γοητεύεται από τις καθηλωτικές φωτογραφίες του Σεμπαστιάο Σαλγάδο από την Αφρική και θέλει να τις συνθέσει με τον Αισχύλειο λόγο για να επικρίνει το Δυτικό στερεότυπο. Συνεργάζεται σε αυτή τη βάση με τον συνθέτη Γιώργο Κουμεντάκη και την ηθοποιό Σοφία Χιλλ. Πάμε λοιπόν:
Η «Δύση» δεν έχει ευθεία σχέση με την αρχαιοελληνική σκέψη που επί του προκειμένου εκπροσωπεί μεγαλειωδώς ο Αισχύλος (έστω μέσω του κειμένου που προήλθε από κοπτορραπτική του σκηνοθέτη και των συνεργατών του). Ο στεγνός και στυγνός δυτικός τρόπος/ορθολογισμός- που δημιούργησε τα τέρατα της θλιμμένης ατομικότητας και της αλλοτριωτικής κοινοτοπίας, τις δυστοπίες του παρελθόντος της, δηλαδή του Ολοκαυτώματος και της Χιροσίμα, και τη δυστοπία του παρόντος/μέλλοντος, δηλαδή τον εικονικό ψηφιακό εαυτό- πόρρω απέχει από τη μαγική ώσμωση Θείου και Ανθρώπινου που μας χαρίζει απλόχερα ο Αισχύλος και το αρχαίο δράμα. Δεν έχει καμία συγγένεια ούτε με την τρομακτική συνεύρεση Πάθους και Λόγου, Ορίου και Απείρου, δυνατού και αδυνάτου, κοσμικής αρμονίας και υπερφίαλης υπέρβασης από την πλευρά του ανθρώπου που εμπεριέχει η αρχαιοελληνική σκέψη και φιλοσοφία.
Η «Δύση» αντλεί από την ελληνική σκέψη ό,τι της μετέφερε η Ρώμη. Η «Δύση» είναι η Ρώμη και η ελληνική σκέψη είναι μακριά συγγενής εξ αγχιστείας. Ο Χατζής μπορεί να θέλει να «παίξει» με τα κείμενα του Αισχύλου, αλλά τα τοποθετεί σε νόθα σχέση με το δυτικό μοντέλο που θέλει να επικρίνει και να αποδομήσει. Καλώς το επιθυμεί, αλλά δεν φταίει σε τίποτα ο Αισχύλος. Ο Κουμεντάκης μπορεί να κέντησε με τον πρωτόλειο δυτικό ρυθμό τον αισχύλειο λόγο, αλλά ο καμβάς της σχέσης αυτής είναι εικονικός και κεντάει άνευ νοήματος.
Ο αισθητικοποιημένος ανθρώπινος πόνος του Σαλγάδο μπορεί να εικονοποιεί και να αφηγείται το ανθρώπινο δράμα, αλλά η Αφρική δεν είναι ούτε Δύση ούτε Ανατολή. Είναι μια αυτόνομη ετεροτοπία που δεν έχει καμία σχέση με τη Μικρασία και την (δήθεν) «καθ΄ ημάς Ανατολή».
Τι υπάρχει λοιπόν σε όλον αυτόν τον «μεταμοντέρνο» χυλό; Υπάρχει το ιερό τέρας της υποκριτικής Σοφία Χιλλ που έχει μια τερατωδώς στέρεα θεατρική παιδεία και ένα ανυπέρβλητο προσωπικό υποκριτικό τάλαντο, μια αδιανόητη πειθαρχία και κατοχή των μέσων που απαιτούνται, καθώς και το ψυχικό σθένος που διασώζει μια παράσταση και πάει κόντρα ακόμα και στην έκτακτη συνθήκη της βάρβαρης εισβολής ηχορρύπανσης στον χώρο της Πειραιώς 260 από γειτονικό event, που λένε και στο χωριό μας!