Φωτογραφίες από την παράσταση: Ελίνα Γιουνανλή
Το «Άνθρωποι και Ποντίκια» υπήρξε μεγάλη καλλιτεχνική επιτυχία για την Ομάδα Cartel, αλλά και γεγονός ξεχωριστό: ένα μικρό θέατρο εκτός κέντρου, ε ένα σημείο της πόλης όπου κανείς ποτέ δεν θα βρισκόταν τυχαία, ήταν κάθε βράδυ κατάμεστο. Εντός της περιόδου του εγκλεισμού που κατέστησε απαγορευτική την τέλεση της θεατρικής πράξη για ηθοποιούς και κοινό, η παράσταση κινηματογραφήθηκε με υποδειγματικό τρόπο και είναι διαθέσιμη στους θεατές για δύο μόνο βράδια. Ο ηθοποιός της παράστασης και συντελεστής της ομάδας Στέλιος Τυριακίδης ανέλαβε να λύσει της απορίες μας για την πραγματοποίηση ενός εγχειρήματος που, όσο κι αν έγινε κοινός τόπος τους μήνες της καραντίνας, παραμένει δύσκολο και περίπλοκο.
Το Άνθρωποι και Ποντίκια ήταν μια παράσταση όπου ο φυσικός χώρος ουσιαστικά ταυτιζόταν με τον σκηνικό. Αυτό επέβαλε και την υποκριτική κατεύθυνση; Ο φυσικός χώρος λειτούργησε σαν έμπνευση για την παράσταση. Το παλιό Cartel, όπου γεννήθηκε η παράσταση, βρισκόταν ανάμεσα σε μάντρες ανακύκλωσης, καταλύματα για πρόσφυγες, μεταφορικές εταιρίες. Οπότε και η ιστορία μεταφέρθηκε σε μια μάντρα ανακύκλωσης. Σκοπός μας ήταν να μην κλωτσάει τίποτα σε σχέση με το σημείο που βρισκόμασταν. Άρα κατά κάποιον τρόπο και η υποκριτική κατεύθυνση ήταν τέτοια ώστε να ζωντανέψει τους ανθρώπους που ζουν και εργάζονται στην περιοχή αυτή.
Μια ομαδική δουλειά σε ένα θέατρο σε «δύσκολη» περιοχή, γνώρισε πολύ μεγάλη επιτυχία και μεταφέρεται στην οθόνη. Το περιμένατε όταν κάνατε πρόβες; Όταν ξεκινάμε τις πρόβες με την ομάδα και τον σκηνοθέτη μας Βασίλη Μπισμπίκη, δεν σκεφτόμαστε ποτέ πώς θα κάνουμε επιτυχία. Στόχος είναι πάντα να μπορούμε να πούμε την ιστορία που επιλέγουμε με τον δικό μας προσωπικό τρόπο. Να εκφραστούμε εμείς και να μεταδώσουμε κάτι στον θεατή. Το αν θα φτάσει να γίνει επιτυχία είναι και θέμα συγκυριών.
Πόσο δύσκολο είναι για έναν ηθοποιό να προσαρμόσει την ερμηνεία και τα εκφραστικά του μέσα από τη σκηνή στην οθόνη, όταν καλείται να ερμηνεύσει τον ίδιο ακριβώς ρόλο; Στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν πολύ εύκολο για όλους μας για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι μιλάμε για ένα έργο που το δουλεύαμε για ένα χρόνο και το παίζαμε άλλα δύο. Οι ρόλοι μας φτιάχτηκαν με δικά μας “υλικά” οπότε και οι λειτουργίες μας σαν ηθοποιοί ήταν εύκολο να προσαρμοστούν. Και ο δεύτερος λόγος είναι ότι εξ αρχής η παράσταση ήταν στημένη ακραία ρεαλιστικά, σχεδόν κινηματογραφικά. Με αποτέλεσμα οι αλλαγές να είναι μικρές. Και πάντα με την καθοδήγηση τόσο του Βασίλη Μπισμπίκη όσο και του έμπειρου διευθυντή φωτογραφίας Δημήτρη Κατσαΐτη.
Ποιες αναλογίες και ποιες διαφορές βρίσκετε ανάμεσα στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα και στην αμερικάνικη των χρόνων που περιγράφει ο Στάινμπεκ; Βρισκόμαστε τόσο μακριά από την περίοδο και τον τόπο που αναφέρεται ο Στάινμπεκ στο βιβλίο του, όμως δυστυχώς τα κοινά είναι περισσότερα απ’ ότι οι διαφορές. Και στις δύο περιπτώσεις οι άνθρωποι προσπαθούν για ένα καλύτερο μέλλον, ονειρεύονται, μοχθούν, αλλά και απογοητεύονται πολύ. Ζητούμενο είναι πάντα η αγάπη. Σε όποια εποχή και αν ανατρέξουμε, όποιες συνθήκες και αν επικρατούν, ο σκοπός του άνθρωπου παραμένει ο ίδιος.