Το ξέρω πως οι λέξεις έχουν τόσο κακοποιηθεί και χρησιμοποιηθεί κατά κόρον που κατέληξαν να χάσουν το νόημά τους, όμως το να δει κανείς σε συναυλία τον Stefano Bollani είναι μια αληθινή εμπειρία που δύσκολα περιγράφεται. Με δεξιοτεχνία, ευφυΐα, αυθορμητισμό, σπάνιο χιούμορ και ταχύτητα, μοιάζει να χρησιμοποιεί το πιάνο με τρόπους αναπάντεχους. Δεν ξέρω αν κλείνει ακόμα τις συναυλίες του με το ιδιαίτερο παιχνίδι με το κοινό που συνήθιζε παλαιότερα, όμως με ή χωρίς αυτό, το να τον ακούσει κανείς να παίζει είναι ένα δώρο που αξίζει να κάνει στον εαυτό του. Με μια σειρά συνεργασίες με τιτάνες του χώρου που θα ζήλευε οποιοσδήποτε ομότεχνός του, με μια ποικιλία στον ήχο και τις δουλειές του που δεν αποκλείει σχεδόν κανένα μουσικό είδος, αλλά και μια βεντάλια από δραστηριότητες που δεν αποκλείει ούτε κι αυτή του –δημοφιλέστατου- τηλεοπτικού παρουσιαστή, ο Bollani είναι αληθινά μια ξεχωριστή περίπτωση. Ενόψει της συναυλίας του στο Μέγαρο Μουσικής, δεν χάσαμε την ευκαιρία για έναν σύντομο, αλλά πάντα απολαυστικό διάλογο μαζί του.
Είναι πολύς καιρός που δεν έχετε δώσει συναυλία στην Ελλάδα. Έχω έντονες αναμνήσεις από τις εμφανίσεις σας. Εσείς θυμάστε το ελληνικό κοινό;
Θυμάμαι πολύ μια συναυλία το 2011 μαζί με τον Enrico Rava… Είναι ακόμα παρούσα για μένα η ζεστασιά και η συμμετοχή που μετέδιδε το κοινό.
Η δισκογραφία σας είναι αληθινά τεράστια. Πού βρίσκετε το χρόνο για να τα κάνετε όλα αυτά;
Πάντοτε κοιμόμουν λίγο. Υπάρχει πολλή μουσική για να εξερευνήσει κανείς και πολλοί καινούριοι μουσική για να συναντήσει και να μάθει κάτι από αυτούς.
Μουσική και τηλεόραση: τελικώς μπορούν να συνδυαστούν, και με ποιο τρόπο;
Η Valentina Cenni (η σύζυγός μου) κι εγώ εδώ και τρία χρόνια έχουμε μια καθημερινή εκπομπή στην οποία μιλάμε για μουσική και προσκαλούμε μουσικούς για να αυτοσχεδιάσουν στο στούντιο. Είναι κάτι πολύ σπάνιο στο τηλεοπτικό τοπίο και μας κάνει πολύ ευτυχισμένους. Το μυστικό είναι απλό. Πηγαίνουμε στην τηλεόραση και μιλάμε για πράγματα που μας ενθουσιάζουν. Αυτό είναι προνόμιο.
Γενικά θεωρείστε τζαζ πιανίστας, όμως κάνετε και κλασσική μουσική, και σύγχρονη, και ποπ, σχεδόν τα πάντα! Είναι οι διαφορετικές πλευρές ενός homo universalis, ή απλώς για σας η μουσική είναι ενιαία;
Η μουσική είναι μία. Τη χωρίζουμε σε είδη επειδή μας βολεύει, για να μπορούμε να μιλάμε γι αυτή. Δεν υπάρχει κάτι κακό σε αυτό. Όμως μέσα στο κεφάλι μου υπάρχει απλούστατα η επιθυμία να ψαρεύω πληροφορίες από οποιοδήποτε «μουσικό περιβάλλον» για να μπορέσω να τις εισαγάγω στο δικό μου λεξιλόγιο.
Από όλες τις χώρες που έχετε παίξει, έχετε κάποιο αγαπημένο κοινό;
Ναι, και κάθε βράδυ είναι διαφορετικό! Εκείνο που βρίσκεται εκεί τη στιγμή που παίζω είναι το αγαπημένο μου κοινό. γιατί είναι αυτό που παίζει μαζί μου, στον παρόντα χρόνο.
Ανάμεσα σε όλους τους σπουδαίους μουσικούς με τους οποίους έχετε συνεργαστεί, υπάρχουν κάποιοι που τους αισθάνεστε πιο κοντά σε σας από μουσικής πλευράς;
Ο Chucho Valdes κι ο Chick Corea είναι δύο πιανίστες με τους οποίους είχα την τιμή και τη χαρά να παίξουμε πολλές φορές ως ντουέτο. Και στις δύο περιπτώσεις ένιωσα την παρουσία ενός αδελφού, ενός πνεύματος πολύ, πολύ συγγενικού. Είχα νιώσει μια αυτόματη ευκολία στη μουσική επικοινωνία, άμεση, φυσική, αυθόρμητη, σαν να είχαμε ήδη πειραματιστεί μαζί σε μια άλλη ζωή ή σε ένα άλλο επίπεδο, ένα επίπεδο πνευματικό.
Υπάρχουν φιλοδοξίες για το μέλλον που ακόμα δεν τις έχετε εκπληρώσει;
Στο μέλλον επιθυμώ να αφοσιωθώ περισσότερο στον κόσμο των μουσικών επενδύσεων για κινηματογραφικές ταινίες, που είναι ένα άλλο πολύ ισχυρό μου πάθος. Και η φιλοδοξία μου είναι να συνεχίσω να διασκεδάζω με όλα αυτά που είναι δημιουργικά και μπορώ να τα κάνω σε αυτό τον κόσμο. Και υπάρχουν τόσο πολλά πράγματα να κάνει κανείς!